ഇഞ്ജിനിയറാവാന്‍ ഗുസ്തി പിടിക്കുന്ന കാലം. വര്‍ഷം തോറും പരീക്ഷകളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നതല്ലാതെ (ഒന്നാം സെമസ്റ്ററിലെ വിഷയം അഞ്ചിലും പാസാകത്ത അവസ്ഥ) മകന്‍ രക്ഷപെടും എന്ന വിശ്വാസം അച്ഛനും അമ്മക്കും ഇല്ലാത്ത സമയം. എങ്കിലും എന്നും വയ്കുന്നേരം MG റോട്ടിലുള്ള ഫാസ്റ്റ് ഫുടിന്റെ മുന്നിലെ വായിന്നോട്ടം മുടക്കാറില്ല. എന്നും ഒരു പടയുണ്ടാകും. പെല, വേതാളം, ഹാപ്പി മാപ്പ്ല, ഗരു, തടിയന്‍, ഷണ്ടന്‍, നിയാസ്, രാജീവ്, മനോജ്, ഇമ്മാതിരി കഥാപാത്രങ്ങള്‍. പിന്നെ ഇടക്ക് വരുന്ന ഇടിവാള്‍, ടോപ് എന്നിവര്‍. മൂന്നു മണിക്കൂര്‍ നീണ്ടു നില്‍കുന്ന സാമൂഹിക ചര്‍ച്ച, രാഷ്ട്രീയം, വായിനോട്ടം, പരദൂഷണം, ഊസിനു കാപ്പി കുടി, പാര വെപ്പ്, തുടങ്ങിയ കലാ-സാംസ്കാരിക കൂടികാഴ്ച്ച. ഇത് മൂന്നു-നാലു വര്‍ഷം മഴയത്തും, വെയിലത്തും, പരീക്ഷക്കിടയിലും, ബന്ദിന്റെ ഇടയിലും, മുടക്കമില്ലാതെ നടന്നു എന്ന് പറയുമ്പോളാണ് അതിന്റെ പ്രസക്തി മനസിലാവുക.
പറയാന്‍ പോകുന്ന സംഭവം നടകുന്നത് ഒരു ആറു മണിയോട് അടുപ്പിച്ചായിരിക്കും. മേല്‍ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള മിക്ക കഥാപാത്രങ്ങളും സ്ഥലത്തുണ്ട്. വേതാളം മാത്രം മിസ്സിങ്ങ്. അദ്ദേഹത്തേ കുറിച്ച് എഴുത്താന്‍ ഈ ബ്ലോഗു തികയില്ല. പിറന്നത് ഒരു രാജ കുടുമ്പത്തില്‍. കണ്ടാല്‍ അതി സുന്ദരന്‍ (ആ സൌന്ദര്യം കാരണമാണ് വേതാളം എന്ന പേരു വീണതു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഏകദേശം ഒരു ഐടിയ കിട്ടികാണുമല്ലോ!). പരദൂഷണം മൂര്‍ച്ഛിച്ചു നില്‍കുമ്പോളാണ് പുള്ളികാരന്റെ അബാവം മനസ്സിലായത്. സംസാര വിഷയം മാറിയതും പെട്ടന്ന്. കേരളത്തിലെ പല രാജ കുടുമ്പങ്ങളും, നമ്പൂരി കുടുമ്പങ്ങളും ക്ഷയിക്കാനുണ്ടായ കാരണങ്ങളില്‍ എത്തി “ടോപിക്ക്”. അപ്പോഴാണ് ഹാപ്പിക്ക് വായ തുറക്കന്‍ തോന്നിയത്.
“പണ്ട് ഇവര്‍ക്കൊക്കെ ഇഷ്ടം പോലെ സ്വത്തും സ്ഥലവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുക്കെ നശിപ്പിച്ചതാ. പണ്ടൊക്കെ ഇവര് കണി കണ്ടോരെ സംമ്പന്ധം ചെയ്യും. അതിനു ശേഷം ഓരോരുതര്‍ക്കും ഒരോ ഏക്കറു വെച്ച് എഴുതി കൊടുക്കും” മാപ്പളക്ക് വിടാന്‍ ഭാവമില്ല. “അങ്ങിനെ അവരുടെ സ്ഥലമെല്ലാം പോയി.” കഥ തീര്‍ന്നു. സം‌മ്പാഷണം വഴി മാറി തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് ടോപ്പിന്റെ ചോദ്യം
“അപ്പോ, ഹാപ്പി കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച നിനക്ക് പറപ്പൂര് കൊറെ സ്ഥലംണ്ടന്നല്ലേ പറഞ്ഞേ? എത്രയുണ്ട്?”
“ഓ, അതോ, അമ്മേടെ പേരില് 62 ഏക്കറ്”
Tuesday, November 27, 2007
Wednesday, November 14, 2007
കുറ്റുമുക്കു കഥകള്‍ - part 1
ഇന്നത്തെ സ്കൂള്‍ കുട്ടികള്‍ക്കു വരെ അറിയാം കേരളത്തിലെ നാലു പ്രധാന നഗരങ്ങള്‍. തിരുവനന്തപുരം, കൊച്ചി, കുറ്റുമുക്ക്, കോഴിക്കോട്. ഇതില്‍ കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക തലസ്ഥാനമായ കുറ്റുമുക്ക് വേറിട്ട് നില്‍ക്കുന്നതിന്റെ കാരണം, അവിടുത്തെ ബുജ്ജികളും, കലാ-സാംസ്കാരിക നേതാക്കളുടേയും കഴിവു കൊണ്ടാണ്. പാട്ട ഹരി, കള്ള് മത്തായി, പൂള, പോത്തു മണി എന്നിവരുടെ സംഭാവനകള്‍ അമൂല്യമാണ്. (ചില പിന്തിരിപ്പന്‍മാര്‍ എതിര്‍ത്തു പറയുന്നത് കാര്യമാക്കണ്ട). “പാലകാട്ടുള്ള പട്ടത്തി....” എന്ന് തുടങ്ങുന്ന ഭക്തി ഗാനത്തിന് പുതിയ അര്‍ത്ഥവും മാനവും കണ്ടെത്തിയ ഓട്ടൊ രാജുവിന് മഹാകവി പദം നല്‍കാത്തത് തെക്കുള്ള അച്ചാ‍യന്‍ ലോബിയാണ് എന്ന് എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാവുന്ന കാര്യമാണല്ലൊ. ഈ കുറ്റുമുക്കിന്റെ തണലില്‍ വളര്‍ന്ന തൃശ്ശൂര്‍ പട്ടണം ഇന്ന് വളര്‍ന്ന് എവിടെ എത്തി?
അതു പോട്ടെ. പറയാന്‍ പോകുന്ന കഥകള്‍ ഈ പട്ടണത്തിന്റെ ബഹു-മുഖ കഴിവുകള്‍ തെളിയിക്കുന്നതാണ്. ഇതില്‍ ആദ്യ കഥയാണ് പട്ടി പിടുത്തം. കുറ്റുമുക്കിനു മാത്രം അവകാശപെട്ട തനത് കല.
1991 സെപ്റ്റമ്പര്‍ മാസം. നല്ല കാറ്റ് വീശുന്ന സമയം. കന്നി മാസമായതിനാല്‍ ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള പട്ടികള്‍കൊക്കെ ഒരു ഇളക്കം. ഓടി നടന്ന് നാട്ടുകാരെ കടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. സ്കൂളില്‍ പോകുന്ന കുട്ടികള്‍ക്കാണ് ഏറ്റവും രസം. വടിയും കല്ലുമായി വേണം പോകാന്‍. അതൊരു പുതിയ സംഗതിയല്ല. ബസ്സിനിട്ടെറിയാനും, വഴിയിലുള്ള മാവിനെറിയാനും എന്തായലും കരുതണം. ഇപ്പോള്‍ ഒരു കാരണവുമായി. എന്നാല്‍ അച്ഛനമ്മമാര്‍ക്ക് അങ്ങിനെയല്ലല്ലൊ. ഭയങ്കര ടെന്‍ഷന്‍. അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ, ഒരു ദിവസം കൂമ്പാരന്‍ കോളനിയില്‍ പട്ടികള്‍ ഒരു കുട്ടിയെ കടിച്ചു. (വഴിയേ പോയ നായുടെ വായില്‍ കൈ വച്ചു കൊടുത്താണ് എന്നും സംസാരമുണ്ട്). വൈകുന്നേരം കോളനി വാസികള്‍ ശുനകന്മാരെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാന്‍ തീര്‍ച്ചപെടുത്തി. അതിന്റെ ചുമതല കുട്ടന്‍ മേസ്ത്രിയേയും ഏല്പിച്ചു. ആളൊരു ബുദ്ധി രാക്ഷസന്‍.
രണ്ടു കുപ്പി കള്ളും മോന്തി പുള്ളി പട്ടി സൈക്കോളജി വിശകലനം ചെയ്ത്തു. അവരുടെ വീക് പൊയന്റ് നോക്കി ആക്രമിക്കാന്‍. രാത്രിയിലെ ആലൊചനയ്ക്കിടയില്‍ ഉറങ്ങി പോവുകയും ചെയ്തു. അതിരാവിലെ, ഒരു ബ്രെയിന്‍-സ്റ്റോര്‍മ്മു മായാണ് ഗെടി എഴുന്നേറ്റത്. പിന്നെ സംഭവിച്ചതെല്ലാം പെട്ടന്നയിരുന്നു. അടുത്തുള്ള പെട്ടി കടയില്‍ പോയി മിായി വാങ്ങി വന്നു. അതില്‍ നല്ല എലി പാഷാണം ചേര്‍ത്ത്, തിരിച്ചു പാക്ക് ചെയ്തു. പിന്നെ വഴിയില്‍ വിതറി.
ഇതിന്റെ ബാക്കി പത്രം എന്തായിരിക്കും എന്ന് ഊഹിക്കാവുന്നതണല്ലൊ. പട്ടികള്‍ കന്നി മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവരുടെ പാട്ടിനു പോയി. ആശുപത്രിയിലായ അഞ്ചാറു കുട്ടികള്‍ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഡിസ്ചാര്‍ജായി. കുട്ടന്‍ മേസ്ത്രി ഇന്നും പട്ടി സൈക്കോളജി വിശകലനം ചെയ്ത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
അതു പോട്ടെ. പറയാന്‍ പോകുന്ന കഥകള്‍ ഈ പട്ടണത്തിന്റെ ബഹു-മുഖ കഴിവുകള്‍ തെളിയിക്കുന്നതാണ്. ഇതില്‍ ആദ്യ കഥയാണ് പട്ടി പിടുത്തം. കുറ്റുമുക്കിനു മാത്രം അവകാശപെട്ട തനത് കല.
1991 സെപ്റ്റമ്പര്‍ മാസം. നല്ല കാറ്റ് വീശുന്ന സമയം. കന്നി മാസമായതിനാല്‍ ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള പട്ടികള്‍കൊക്കെ ഒരു ഇളക്കം. ഓടി നടന്ന് നാട്ടുകാരെ കടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. സ്കൂളില്‍ പോകുന്ന കുട്ടികള്‍ക്കാണ് ഏറ്റവും രസം. വടിയും കല്ലുമായി വേണം പോകാന്‍. അതൊരു പുതിയ സംഗതിയല്ല. ബസ്സിനിട്ടെറിയാനും, വഴിയിലുള്ള മാവിനെറിയാനും എന്തായലും കരുതണം. ഇപ്പോള്‍ ഒരു കാരണവുമായി. എന്നാല്‍ അച്ഛനമ്മമാര്‍ക്ക് അങ്ങിനെയല്ലല്ലൊ. ഭയങ്കര ടെന്‍ഷന്‍. അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ, ഒരു ദിവസം കൂമ്പാരന്‍ കോളനിയില്‍ പട്ടികള്‍ ഒരു കുട്ടിയെ കടിച്ചു. (വഴിയേ പോയ നായുടെ വായില്‍ കൈ വച്ചു കൊടുത്താണ് എന്നും സംസാരമുണ്ട്). വൈകുന്നേരം കോളനി വാസികള്‍ ശുനകന്മാരെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാന്‍ തീര്‍ച്ചപെടുത്തി. അതിന്റെ ചുമതല കുട്ടന്‍ മേസ്ത്രിയേയും ഏല്പിച്ചു. ആളൊരു ബുദ്ധി രാക്ഷസന്‍.
രണ്ടു കുപ്പി കള്ളും മോന്തി പുള്ളി പട്ടി സൈക്കോളജി വിശകലനം ചെയ്ത്തു. അവരുടെ വീക് പൊയന്റ് നോക്കി ആക്രമിക്കാന്‍. രാത്രിയിലെ ആലൊചനയ്ക്കിടയില്‍ ഉറങ്ങി പോവുകയും ചെയ്തു. അതിരാവിലെ, ഒരു ബ്രെയിന്‍-സ്റ്റോര്‍മ്മു മായാണ് ഗെടി എഴുന്നേറ്റത്. പിന്നെ സംഭവിച്ചതെല്ലാം പെട്ടന്നയിരുന്നു. അടുത്തുള്ള പെട്ടി കടയില്‍ പോയി മിായി വാങ്ങി വന്നു. അതില്‍ നല്ല എലി പാഷാണം ചേര്‍ത്ത്, തിരിച്ചു പാക്ക് ചെയ്തു. പിന്നെ വഴിയില്‍ വിതറി.
ഇതിന്റെ ബാക്കി പത്രം എന്തായിരിക്കും എന്ന് ഊഹിക്കാവുന്നതണല്ലൊ. പട്ടികള്‍ കന്നി മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവരുടെ പാട്ടിനു പോയി. ആശുപത്രിയിലായ അഞ്ചാറു കുട്ടികള്‍ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഡിസ്ചാര്‍ജായി. കുട്ടന്‍ മേസ്ത്രി ഇന്നും പട്ടി സൈക്കോളജി വിശകലനം ചെയ്ത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
Friday, November 2, 2007
ഹനുമാന്‍
സംഭവം നടക്കുന്നത് പത്തിരുപത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ്. അന്ന് ഞാന്‍ പേയിങ്ങ് ഗെസ്റ്റായി വലിയ വീട്ടില്‍ താമസിക്കുന്ന കാലം. വീടിന്റെ പേരാണ് വലിയ വീട്. ഒരു ഓടിട്ട രണ്ടു നില മാളിക. അവിടുത്തെ താമസക്കാര്‍ വല്യമ്മയും അപ്പു ചേട്ടനും. വല്യമ്മയുടെ ഇളയ മകനാണ് 45 കഴിഞ്ഞ, അവിവാഹിതനായ അപ്പു ചേട്ടന്‍. ആളോരു പാവം.
വല്യമ്മ എന്നും അതിരാവിലെ (4.30നു, എന്നെ സംഭന്ധിച്ചിടത്തോളം പാതിരാവ് എന്നും പറയാം.) എഴുന്നേറ്റ് തിരുവമ്പാടിയില്‍ പോയി വരും. ഒരിക്കലും തെറ്റിക്കാത്ത ഒരു ശീലം. അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ ഒരു ഡിസം‌മ്പര്‍ തണുപ്പില്‍ ഞാന്‍ മൂടിപുതച്ച് ഉറങ്ങുമ്പോള്‍, പെട്ടന്ന്, എന്തോ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു. കേട്ട പാതി, കേക്കാത്ത പാതി ഞാന്‍ താഴേയ്ക്ക് ഓടി. വീടിന്റെ വരാന്തയില്‍ ദാ കെടക്കണു വല്യമ്മ. അപ്പു ചേട്ടന്‍ ആകെ തരിച്ച് അടുത്തിരിക്കുന്നു. ആദ്യ നോട്ടത്തില്‍ കാറ്റു പോയിന്നാണ് തോന്നിയത്. ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കിയപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി, സംഭവം ബോധകേടാണ്. അകത്തു പോയി വെള്ളം കൊണ്ടുവന്ന് മുഖത്ത് തെളിച്ചപ്പോള്‍ വല്യമ്മ കണ്ണുതുറന്നു. ചുറ്റും പകച്ചു നോക്കി.
“ഗുരുവായൂരപ്പാ, ഞാനെന്താ കണ്ടെ! ഭഗവാനെ രക്ഷിക്കണേ.” ഈ പാതി രാത്രി (5.30 ആയി കാണണം) അമ്പലത്തി പോയാ പിന്നെ വല്ല കള്ളനും വരാതിരിക്കോ? ഞാന്‍ ഉറക്കെ ചോദിച്ചില്ല എന്നേ ഉള്ളു.
“വല്യമ്മ എന്താ കണ്ടെ?” ശംശയം പാടില്ലല്ലൊ.
“സാക്ഷാല്‍ ശ്രീ ഹനുമാന്‍. ഭഗവാനെ എന്തൊരു മറിമായം”
എത്ര കഷ്ടപെട്ടാണ് അന്ന് ചിരിക്കാതെ നിന്നത് എന്ന്, ഇന്ന് പറഞ്ഞല്‍ മനസ്സിലാവില്ല. അപ്പു ചേട്ടന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ജാള്യത ഉണ്ടായിന്നോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. കാര്യമാക്കിയില്ല.
എന്തായലും നാട്ടിലെല്ലാവരും വല്യമ്മ ഹനുമാനെ കണ്ട കാര്യം അറിഞ്ഞു. വല്യമ്മയുടെ ഭക്തി ആയിരിക്കും കാരണം എന്ന് പൊതുവെ അഭിപ്രായവും ഉയര്‍ന്നിരുന്നു. അങ്ങിനെ കുറച്ച് കാലം കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം വയ്കുന്നേരം ഞാനും അപ്പു ചേട്ടനും കൂടി പരദൂഷണം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളാണ് ആ കഥയുടെ മുഴുവനും ഗുട്ടന്‍സ് പിടികിട്ടിയത്.
സംഭവം നടക്കുന്നതിന്റെ തലേന്നാണ് അപ്പുവേട്ടന് ഒരു യോഗയെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുസ്തകം കിട്ടിയത്. പുള്ളികാരന്‍ അതിരാവിലെ മുണ്ടുടുത്ത്, പുസ്തകത്തില്‍ പറഞ്ഞ പ്രകാരം ശീര്‍ഷാസനം ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന പോഴാണ് വല്യമ്മയുടെ വരവ്. ആ പോസില്‍, അപ്പുവേട്ടന്റെ മുണ്ടഴിയുക്കയും, വല്യമ്മ ഇരുട്ടില്‍ പ്രഷ്ടം കാണുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്. പ്രഷ്ടത്തെ ഹനുമാനാക്കിയതിന്റെ ജാള്യതയാണ് ഞാന്‍ അന്നു അപ്പുവേട്ടന്റെ മുഖത്ത് കണ്ടത്.
മരിക്കുമ്പൊ വല്ല്യമ്മ സന്തുഷ്ടയായിരുന്നു എന്നാണ് അടുത്തിടയ്ക്ക് അപ്പുവേട്ടനെ കണ്ടപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത്. അന്നു കണ്ട ഹനുമാന്റെ അടുത്തേയ്ക്കല്ലേ പോകുന്നത് എന്ന ആശ്വാസം.
വല്യമ്മ എന്നും അതിരാവിലെ (4.30നു, എന്നെ സംഭന്ധിച്ചിടത്തോളം പാതിരാവ് എന്നും പറയാം.) എഴുന്നേറ്റ് തിരുവമ്പാടിയില്‍ പോയി വരും. ഒരിക്കലും തെറ്റിക്കാത്ത ഒരു ശീലം. അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ ഒരു ഡിസം‌മ്പര്‍ തണുപ്പില്‍ ഞാന്‍ മൂടിപുതച്ച് ഉറങ്ങുമ്പോള്‍, പെട്ടന്ന്, എന്തോ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു. കേട്ട പാതി, കേക്കാത്ത പാതി ഞാന്‍ താഴേയ്ക്ക് ഓടി. വീടിന്റെ വരാന്തയില്‍ ദാ കെടക്കണു വല്യമ്മ. അപ്പു ചേട്ടന്‍ ആകെ തരിച്ച് അടുത്തിരിക്കുന്നു. ആദ്യ നോട്ടത്തില്‍ കാറ്റു പോയിന്നാണ് തോന്നിയത്. ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കിയപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി, സംഭവം ബോധകേടാണ്. അകത്തു പോയി വെള്ളം കൊണ്ടുവന്ന് മുഖത്ത് തെളിച്ചപ്പോള്‍ വല്യമ്മ കണ്ണുതുറന്നു. ചുറ്റും പകച്ചു നോക്കി.
“ഗുരുവായൂരപ്പാ, ഞാനെന്താ കണ്ടെ! ഭഗവാനെ രക്ഷിക്കണേ.” ഈ പാതി രാത്രി (5.30 ആയി കാണണം) അമ്പലത്തി പോയാ പിന്നെ വല്ല കള്ളനും വരാതിരിക്കോ? ഞാന്‍ ഉറക്കെ ചോദിച്ചില്ല എന്നേ ഉള്ളു.
“വല്യമ്മ എന്താ കണ്ടെ?” ശംശയം പാടില്ലല്ലൊ.
“സാക്ഷാല്‍ ശ്രീ ഹനുമാന്‍. ഭഗവാനെ എന്തൊരു മറിമായം”
എത്ര കഷ്ടപെട്ടാണ് അന്ന് ചിരിക്കാതെ നിന്നത് എന്ന്, ഇന്ന് പറഞ്ഞല്‍ മനസ്സിലാവില്ല. അപ്പു ചേട്ടന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ജാള്യത ഉണ്ടായിന്നോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. കാര്യമാക്കിയില്ല.
എന്തായലും നാട്ടിലെല്ലാവരും വല്യമ്മ ഹനുമാനെ കണ്ട കാര്യം അറിഞ്ഞു. വല്യമ്മയുടെ ഭക്തി ആയിരിക്കും കാരണം എന്ന് പൊതുവെ അഭിപ്രായവും ഉയര്‍ന്നിരുന്നു. അങ്ങിനെ കുറച്ച് കാലം കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം വയ്കുന്നേരം ഞാനും അപ്പു ചേട്ടനും കൂടി പരദൂഷണം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളാണ് ആ കഥയുടെ മുഴുവനും ഗുട്ടന്‍സ് പിടികിട്ടിയത്.
സംഭവം നടക്കുന്നതിന്റെ തലേന്നാണ് അപ്പുവേട്ടന് ഒരു യോഗയെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുസ്തകം കിട്ടിയത്. പുള്ളികാരന്‍ അതിരാവിലെ മുണ്ടുടുത്ത്, പുസ്തകത്തില്‍ പറഞ്ഞ പ്രകാരം ശീര്‍ഷാസനം ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന പോഴാണ് വല്യമ്മയുടെ വരവ്. ആ പോസില്‍, അപ്പുവേട്ടന്റെ മുണ്ടഴിയുക്കയും, വല്യമ്മ ഇരുട്ടില്‍ പ്രഷ്ടം കാണുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്. പ്രഷ്ടത്തെ ഹനുമാനാക്കിയതിന്റെ ജാള്യതയാണ് ഞാന്‍ അന്നു അപ്പുവേട്ടന്റെ മുഖത്ത് കണ്ടത്.
മരിക്കുമ്പൊ വല്ല്യമ്മ സന്തുഷ്ടയായിരുന്നു എന്നാണ് അടുത്തിടയ്ക്ക് അപ്പുവേട്ടനെ കണ്ടപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത്. അന്നു കണ്ട ഹനുമാന്റെ അടുത്തേയ്ക്കല്ലേ പോകുന്നത് എന്ന ആശ്വാസം.
Wednesday, October 31, 2007
തവള
This is a story, which the GEC-trichur 1993 batch will be able to relate easily. For others the characters and scene may not be familiar.
ഇതൊരു സാങ്കല്പിക കഥയല്ല। 1992-ല്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഇത് സംഭവിച്ചത്। ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മ ഉള്ളത് ഞങ്ങള്‍ മൂന്ന് /നാലു പേരുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമാണ്। ഞാന്‍, കഞ്ജന്‍, ആട്ടോ ഉറപ്പ്, ജയരാജിന്റെ കാര്യം ഉറപ്പില്ല।
നല്ല മഴയുള്ള ഒരു രാത്രിയാണ്। കുറ്റുമുക്ക് ഷാപ്പില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ രണ്ട് കുപ്പി “ഗുണ്ട്“ വാങ്ങി വന്നു റൂമില്‍ കയറിയ നേരം. ഞാനും റൂമിയായ കഞ്ജനും കുപ്പി പൊട്ടിച്ച് ഒഴിച്ച് റെടിയായി നില്‍കുമ്പോളാണ് ആട്ടൊ വരുന്നത്. (അന്ന് ആട്ടൊ ഗുണ്ടാടിച്ചിരുന്നോ എന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല, എന്തായലും ആട്ടൊ കയ്യിലുള്ള എന്തൊ സ്റ്റോക്ക് കൊണ്ടുവന്നു) തൊട്ടു നക്കാന്‍ ഒന്നുമില്ലെങ്കില്‍ കോള്‍ഗേറ്റ് നക്കുന്ന കാലം (വായ് നാറ്റവും മാറും എന്ന എക്സ്റ്റ്‌റ).
അങ്ങിനെ അടിച്ച് പിസ്റ്റായി താഴെ എത്തിയപ്പോഴാണ്, നന്നായി വിശക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായത്। പുട്ടടിക്കാന്‍ കാശുമില്ല, നടക്കാന്‍ ശേഷിയുമില്ല. ആപ്പോഴാണ്, ഞങ്ങള്‍ ആ മധുര സംഗീതം കേട്ടത്. തവള. ആശാന്‍ ഹോസ്റ്റലിന്റെ മുന്നിലെ ഒരു കുഴിയില്‍ കിടന്നങ്ങനെ പാക്രൊം, പാക്രൊം എന്ന് പാടികൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. “നീ തവള കാലു കഴിചിട്ടുണ്ടൊ?” ചോദ്യം ആട്ടൊവിന്റെയാണ്. “പിന്നെ!, അടിപൊളിയല്ലെ” കഞ്ജനും വിട്ടു കൊടുക്കാന്‍ ഭാവമില്ല. “ന്നാ വാ, നമുക്ക് അവനെ പിടിക്കാം” ഞാനായി മോശമാവരുതല്ലൊ.
ആകെയുള്ള വെളിച്ചം ആട്ടൊയുടെ കയ്യിലുള്ള ഒരു പെന്‍ ടോര്‍ച്ച്। അതോണാക്കിയാലുള്ള വളിച്ചത്തില്‍ അതിന്റെ ബള്‍ബുപോലും കാണാന്‍ പറ്റില്ല. ആ സ്ഥിതിയിലാണ് ഞാന്‍ ചെളിയില്‍ ഇറങ്ങുന്നത്. നല്ല മഴയും. കുറ്റുമുക്കില്‍ പണ്ട് പാടത്തു തവളയെ പിടിക്കാന്‍ പോയിട്ടുണ്ട്. കൂട്ടിന്. പിടിച്ച് പരിചയമില്ല. അവിടെ പെട്രൊമാക്സിന്റെ വെളിച്ചം അടിച്ചാ തവള കണ്ണും മിഴിച്ച് ഇരിക്കും. പിടിക്കാനും പാടില്ല. പെന്‍ ടോര്‍ച്ചിന്റെ വെളിച്ചം അതിന് യാതൊരു മൈന്റുമില്ല. അര മണിക്കൂര്‍ നീണ്ടുനിന്ന മല്പിടുതത്തില്‍ ഞാന്‍ അവസാനം മുഴുവന്‍ തവളകളേയും പിടിച്ചു. ടോട്ടല്‍ കൌണ്ട് 2.5 (ഒന്നിന്റെ ഒരു കാല് പിടുത്തത്തില്‍ പോയി).
അങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ എ-റൂഫില്‍ പോയി। അപ്പോഴാണ് അടുത്ത പ്രശ്നം. എങ്ങിനെ തിന്നും? നമുക്ക് അതിനെ റോസ്റ്റ് ചെയ്യാം. “ഞാന്‍ പോയി നല്ല വിറകു കൊണ്ടു വരാം” ഇതും പറഞ്ഞ് കഞ്ജനും ആട്ടോയും പോയി. ഇതിനിടെ തവള കാലു മുറിക്കാനായി റൂമില്‍ നിന്നും ഒരു പഴയ ബ്ലേഡ് ഒപ്പിച്ചു. തവള കാലു മുറിക്കല്‍ ഒരു എളുപ്പപണിയല്ല എന്ന് അന്നാണ് മനസ്സിലായത്. അങ്ങിനെ അര മണികൂര്‍ ഗുസ്തി പിടിച്ചപ്പോള്‍ ഒന്നിന്റെ കാലു, എന്റെ കൈയ്യിലായി. ബ്ലേഡിന്റെ പണീം കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴേയ്ക്കും കഞ്ജനും ആട്ടോയും വിറകുമായി എത്തി. കോളേജില്‍ നിന്നും ഒരു ഡ്രോയിങ്ങ് ബോര്‍ഡ്. മേശയില്‍ നിന്നും പൊളിച്ചെടുത്തുള്ള വരവാണ്. കൂടെ ഒരു വാതിലും. നല്ല പ്രൊഫഷ്ണല്‍ വര്‍ക്ക്.
എല്ലാം തല്ലി പൊളിച്ച് തീയിട്ടു। അതില്‍ ഞങ്ങള്‍ രണ്ട് കാലും, ഒന്നര തവളയേയും ചുട്ടു. ചുട്ടു വന്ന, 1.5 സെന്റീമീറ്റര്‍ നീളമുള്ള കാല് ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും ചിക്കന്റെ സ്വാദോടെ ശാപ്പിട്ടു (ആട്ടൊ അവസാന നിമിഷം കാലു മാറി). 1.5 തവള അവശിഷ്ടം പോലും ഇല്ലാതായി.
അന്ന് ഞങ്ങള്‍ ഇട്ട തീ കണ്ട് വാര്‍ഡന്‍ വന്ന് മൊത്തം ഏ-ഹോസ്റ്റല്‍ തപ്പി നോക്കി എന്നുള്ളതും സത്യം മാത്രം।
ഇതൊരു സാങ്കല്പിക കഥയല്ല। 1992-ല്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഇത് സംഭവിച്ചത്। ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മ ഉള്ളത് ഞങ്ങള്‍ മൂന്ന് /നാലു പേരുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമാണ്। ഞാന്‍, കഞ്ജന്‍, ആട്ടോ ഉറപ്പ്, ജയരാജിന്റെ കാര്യം ഉറപ്പില്ല।
നല്ല മഴയുള്ള ഒരു രാത്രിയാണ്। കുറ്റുമുക്ക് ഷാപ്പില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ രണ്ട് കുപ്പി “ഗുണ്ട്“ വാങ്ങി വന്നു റൂമില്‍ കയറിയ നേരം. ഞാനും റൂമിയായ കഞ്ജനും കുപ്പി പൊട്ടിച്ച് ഒഴിച്ച് റെടിയായി നില്‍കുമ്പോളാണ് ആട്ടൊ വരുന്നത്. (അന്ന് ആട്ടൊ ഗുണ്ടാടിച്ചിരുന്നോ എന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല, എന്തായലും ആട്ടൊ കയ്യിലുള്ള എന്തൊ സ്റ്റോക്ക് കൊണ്ടുവന്നു) തൊട്ടു നക്കാന്‍ ഒന്നുമില്ലെങ്കില്‍ കോള്‍ഗേറ്റ് നക്കുന്ന കാലം (വായ് നാറ്റവും മാറും എന്ന എക്സ്റ്റ്‌റ).
അങ്ങിനെ അടിച്ച് പിസ്റ്റായി താഴെ എത്തിയപ്പോഴാണ്, നന്നായി വിശക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായത്। പുട്ടടിക്കാന്‍ കാശുമില്ല, നടക്കാന്‍ ശേഷിയുമില്ല. ആപ്പോഴാണ്, ഞങ്ങള്‍ ആ മധുര സംഗീതം കേട്ടത്. തവള. ആശാന്‍ ഹോസ്റ്റലിന്റെ മുന്നിലെ ഒരു കുഴിയില്‍ കിടന്നങ്ങനെ പാക്രൊം, പാക്രൊം എന്ന് പാടികൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. “നീ തവള കാലു കഴിചിട്ടുണ്ടൊ?” ചോദ്യം ആട്ടൊവിന്റെയാണ്. “പിന്നെ!, അടിപൊളിയല്ലെ” കഞ്ജനും വിട്ടു കൊടുക്കാന്‍ ഭാവമില്ല. “ന്നാ വാ, നമുക്ക് അവനെ പിടിക്കാം” ഞാനായി മോശമാവരുതല്ലൊ.
ആകെയുള്ള വെളിച്ചം ആട്ടൊയുടെ കയ്യിലുള്ള ഒരു പെന്‍ ടോര്‍ച്ച്। അതോണാക്കിയാലുള്ള വളിച്ചത്തില്‍ അതിന്റെ ബള്‍ബുപോലും കാണാന്‍ പറ്റില്ല. ആ സ്ഥിതിയിലാണ് ഞാന്‍ ചെളിയില്‍ ഇറങ്ങുന്നത്. നല്ല മഴയും. കുറ്റുമുക്കില്‍ പണ്ട് പാടത്തു തവളയെ പിടിക്കാന്‍ പോയിട്ടുണ്ട്. കൂട്ടിന്. പിടിച്ച് പരിചയമില്ല. അവിടെ പെട്രൊമാക്സിന്റെ വെളിച്ചം അടിച്ചാ തവള കണ്ണും മിഴിച്ച് ഇരിക്കും. പിടിക്കാനും പാടില്ല. പെന്‍ ടോര്‍ച്ചിന്റെ വെളിച്ചം അതിന് യാതൊരു മൈന്റുമില്ല. അര മണിക്കൂര്‍ നീണ്ടുനിന്ന മല്പിടുതത്തില്‍ ഞാന്‍ അവസാനം മുഴുവന്‍ തവളകളേയും പിടിച്ചു. ടോട്ടല്‍ കൌണ്ട് 2.5 (ഒന്നിന്റെ ഒരു കാല് പിടുത്തത്തില്‍ പോയി).
അങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ എ-റൂഫില്‍ പോയി। അപ്പോഴാണ് അടുത്ത പ്രശ്നം. എങ്ങിനെ തിന്നും? നമുക്ക് അതിനെ റോസ്റ്റ് ചെയ്യാം. “ഞാന്‍ പോയി നല്ല വിറകു കൊണ്ടു വരാം” ഇതും പറഞ്ഞ് കഞ്ജനും ആട്ടോയും പോയി. ഇതിനിടെ തവള കാലു മുറിക്കാനായി റൂമില്‍ നിന്നും ഒരു പഴയ ബ്ലേഡ് ഒപ്പിച്ചു. തവള കാലു മുറിക്കല്‍ ഒരു എളുപ്പപണിയല്ല എന്ന് അന്നാണ് മനസ്സിലായത്. അങ്ങിനെ അര മണികൂര്‍ ഗുസ്തി പിടിച്ചപ്പോള്‍ ഒന്നിന്റെ കാലു, എന്റെ കൈയ്യിലായി. ബ്ലേഡിന്റെ പണീം കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴേയ്ക്കും കഞ്ജനും ആട്ടോയും വിറകുമായി എത്തി. കോളേജില്‍ നിന്നും ഒരു ഡ്രോയിങ്ങ് ബോര്‍ഡ്. മേശയില്‍ നിന്നും പൊളിച്ചെടുത്തുള്ള വരവാണ്. കൂടെ ഒരു വാതിലും. നല്ല പ്രൊഫഷ്ണല്‍ വര്‍ക്ക്.
എല്ലാം തല്ലി പൊളിച്ച് തീയിട്ടു। അതില്‍ ഞങ്ങള്‍ രണ്ട് കാലും, ഒന്നര തവളയേയും ചുട്ടു. ചുട്ടു വന്ന, 1.5 സെന്റീമീറ്റര്‍ നീളമുള്ള കാല് ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും ചിക്കന്റെ സ്വാദോടെ ശാപ്പിട്ടു (ആട്ടൊ അവസാന നിമിഷം കാലു മാറി). 1.5 തവള അവശിഷ്ടം പോലും ഇല്ലാതായി.
അന്ന് ഞങ്ങള്‍ ഇട്ട തീ കണ്ട് വാര്‍ഡന്‍ വന്ന് മൊത്തം ഏ-ഹോസ്റ്റല്‍ തപ്പി നോക്കി എന്നുള്ളതും സത്യം മാത്രം।
My Passion
These are some of the photos I have captured with an SLR & at times with a Sony K750i phone.
This on bellow is taken using a 1 sec shutter speed on 200 ISO film, with a wide angle lens and using Polarising filter.
This is the Super Micro(at 7mm distance from subject) snap of a Moth-head. Zoom at 70MM, on Film with 1/60 shutter speed.
This one bellow is with a Super Macro (at 5mm distance from subject) lens, at 1/125 speed, on 200ISO film. The subject is a Touch-me-not flower
Some snaps using Sony k750i (believe me, there is no digital touch-up in any of these)
The one bellow taken with a Cosina SLR, 18mm wide angle lens, at 1/60 speed on 200ISO. On Film & scanned
This on bellow is taken using a 1 sec shutter speed on 200 ISO film, with a wide angle lens and using Polarising filter.
This is the Super Micro(at 7mm distance from subject) snap of a Moth-head. Zoom at 70MM, on Film with 1/60 shutter speed.
This one bellow is with a Super Macro (at 5mm distance from subject) lens, at 1/125 speed, on 200ISO film. The subject is a Touch-me-not flowerSome snaps using Sony k750i (believe me, there is no digital touch-up in any of these)
Friday, October 5, 2007
7 - o' Clock News
Sitting in the drawing room of my house is a nice thing to happen. I am closed from the world outside. Does not have to look at those un-pleasant faces outside. Relaxing on the Lazyboy is much more comfortable than walking on the streets of Yangon.
As I get into that relaxing slumber I surf thru the TV. The 7-o’Clock news is just starting. The Army in Myanmar is shooting at the peaceful monks. How horrible.
“can I have a glass of water?” – it is difficult to get up from the relaxed position. I am sure you understand.
How can somebody be so cruel to a fellow being? I turn lazily on the chair. I should protest.
There is a shoot-out in Kashmir. 2 army majors were shot dead. Why is no body responding? How can the government let this happen? No one is keen to take responsibility. What a shame. I should protest.
“Don’t have anything to munch?” - My wife gives me a dirty look. Can’t she see I am doing something important here?
I dose of to sleep. Relaxed and peaceful. The news continues.
As I get into that relaxing slumber I surf thru the TV. The 7-o’Clock news is just starting. The Army in Myanmar is shooting at the peaceful monks. How horrible.
“can I have a glass of water?” – it is difficult to get up from the relaxed position. I am sure you understand.
How can somebody be so cruel to a fellow being? I turn lazily on the chair. I should protest.
There is a shoot-out in Kashmir. 2 army majors were shot dead. Why is no body responding? How can the government let this happen? No one is keen to take responsibility. What a shame. I should protest.
“Don’t have anything to munch?” - My wife gives me a dirty look. Can’t she see I am doing something important here?
I dose of to sleep. Relaxed and peaceful. The news continues.
Thursday, September 27, 2007
An Urban Classroom
This is a nice little poem written by my friend and niece Ashwathi Shenoi. Thanks Ash.
Clouds float by …..
As I watch them through the window,
Fluffy and free,
The trees whisper into my ears
Secrets of nature,
Stories of freedom,
Tempting me with
Promise of adventure.
The wind caresses my skin and lips
The colors outside
Satisfy my eyes’ deepest thirst
The leaves, grass, dew drops
And flowers
Lure me to come feel
Their texture
I rise and float out….
As I reach out to feel
The tulips
My ears capture
A new hum
It sounds familiar
As I try to place it
The drone grows louder
Making it impossible to think
Is it the buzz of some
Weird bee stuck in my ear?
I wonder to myself
As I look around me
I realize with a jolt that
Tis nothing but the
Monotone of the " " teacher
On and on she goes
Oblivious to the fact that
She hasn’t even conquered
The listener’s auditory senses
(Forget the heart).
What’s it she’s saying?
Oh, just ranting on
About setting children free
About education through nature
About love for learning
About joy for learning
About every damn thing
That the children
Listening to her
Are being deprived of
At that moment
They speak of injustice
Done to rural kids
Of showing far away ships
And kings and queens
Far away atoms and
Particle accelerators
That they have never known
And may never know
Rural kids?
Why of course!
Its injustice only to them,
For urban kids had
Hell Volhard and Zelinsky
As their next-door neighbors.
They’ve played around with
Potentiometers since birth
And would relate to
Complex numbers in a jiffy
Cause its their mother tongue
So why not?
Talk to them about all the
Unrelated complexities
Go ahead….carry on….
Preventing them from
Exploring and questioning
Confine them to the cramped
Space between four walls
Deafen them with
The continuous babble
Of fake accents
While they lose connection
With the Universal Truth.
Clouds float by …..
As I watch them through the window,
Fluffy and free,
The trees whisper into my ears
Secrets of nature,
Stories of freedom,
Tempting me with
Promise of adventure.
The wind caresses my skin and lips
The colors outside
Satisfy my eyes’ deepest thirst
The leaves, grass, dew drops
And flowers
Lure me to come feel
Their texture
I rise and float out….
As I reach out to feel
The tulips
My ears capture
A new hum
It sounds familiar
As I try to place it
The drone grows louder
Making it impossible to think
Is it the buzz of some
Weird bee stuck in my ear?
I wonder to myself
As I look around me
I realize with a jolt that
Tis nothing but the
Monotone of the " " teacher
On and on she goes
Oblivious to the fact that
She hasn’t even conquered
The listener’s auditory senses
(Forget the heart).
What’s it she’s saying?
Oh, just ranting on
About setting children free
About education through nature
About love for learning
About joy for learning
About every damn thing
That the children
Listening to her
Are being deprived of
At that moment
They speak of injustice
Done to rural kids
Of showing far away ships
And kings and queens
Far away atoms and
Particle accelerators
That they have never known
And may never know
Rural kids?
Why of course!
Its injustice only to them,
For urban kids had
Hell Volhard and Zelinsky
As their next-door neighbors.
They’ve played around with
Potentiometers since birth
And would relate to
Complex numbers in a jiffy
Cause its their mother tongue
So why not?
Talk to them about all the
Unrelated complexities
Go ahead….carry on….
Preventing them from
Exploring and questioning
Confine them to the cramped
Space between four walls
Deafen them with
The continuous babble
Of fake accents
While they lose connection
With the Universal Truth.
Tuesday, September 25, 2007
ദൈവ കൊഴി
താമരാക്ഷ൯ ചെട്ടന്റെ പാറു കൊഴി എന്നും കാലത്ത് എഴുന്നേറ്റ്, അയല്‍വക്കത്തെ കുഞന്‍ പൂവന്റെ കൂവല്‍ കേട്ടാണു മുട്ട ഇടാറ്. മുട്ട ഇടുന്നതിനായി അടുക്കളയുടെ പുറകിലായി ഒരു കുട്ട നിറയെ വൈക്കൊല്‍ നിറച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ടു മുതലാളി. കുഞനെ വാസുചേട്ട൯ ബിരിയാണി ആകിയതിനു ശേഷം കുറച്ചു നാള്‍ പാറുവിന്റെ മുട്ടകളുടെ ടേസ്റ്റു മാറിയിരുന്നു എന്നു ഒരു അപ-ഖ്യാതി നാട്ടില്‍ നില നിന്നിരുന്നു എന്നു പറയാതെ വയ്യ! പക്ഷെ, താമരാക്ഷ൯ ചെട്ടന്റെ പുതിയ എം.പി.3 പ്ലേയറില്‍ കാലത്തു വരുന്ന ഭക്തി ഗാനങ്ങള്‍ ആ വിടവു നികത്തി.
സൂര്യോദയം പൊലെ, പൈലി മാഷു സ്കൂളില്‍ പൊകുന്നതു പൊലെ (ആ കഥ പിന്നെ പറയാം), എന്നും പാറു മുട്ട ഇട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു. മുതലാളിയുടെ മക൯ ശാരങധ൯ അതു പുഴുങ്ങിയും, ഒമ്ലെറ്റാക്കിയും, പച്ചക്കും തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. പാവം പാറു. ഒരു കുഞ്ഞി കാലു കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം അവളെ കാടാക്ഷിച്ചില്ല. ഒരു സിങ്കിള്‍ മത൪ ആകണം എന്നു അവളും ആഗ്രഹിച്ചു കാണില്ലേ?
അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ ഒരു ദിവസം മുട്ട ഇടാ൯ ഇരുന്ന പാറുവിന് ഒരു വൈക്ലഭ്യം. മുക്കിയിട്ടും മുക്കിയിട്ടും മുട്ട വരുന്നില്ല. കണ്‍കണ്ട ദൈവങ്ങളെ വിളിച്ചിട്ടും, നൊ സക്സസ്. സ്ഥലം മാറി നോക്കി. വശം മാറി നോക്കി. തഥൈവ. മെനൊപോസിനുള്ള പ്രായവും ആയിട്ടില്ല. മുട്ട ഇടാത്ത കൊഴി എന്നു നാട്ടുകാരു വിളിച്ചു തുടങ്ങിയാലുള്ള അവസ്ഥ ആലോച്ചിക്കാനേ വയ്യ. ഹവൂ. ഗതികെട്ട പാറു വീടിന്റെ മുന്നിലെ തുളസി തറയുടെ മുകളിലിരുന്നു, തെക്കൊട്ടു ചാത്തനെ ഭജിക്കാ൯ തുടങ്ങി.
ഭജന മുറുകിയപോള്‍ പെട്ടന്ന് അടിവയറ്റിലൊരു വേദന. ആരൊ വയറ്റില്‍ കൈകാലിട്ടടിക്കുന്ന പോലെ. വേദനയുടെ മൂറ്ദ്ധ്ന്യാവസ്ഥയില്‍ പാറുവിന്റെ ബോദ്ധം മറഞ്ഞു. ഒ൪മ്മ തെളിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആരോ മുഖത്തു ഉമ്മ വയ്ക്കുന്നതു പോലെ. ചാരിത്ര്യം കവരാ൯ വന്ന വല്ല അലവലാതി പൂവനാണോ എന്നാണു ആദ്യം നോക്കിയ്ത്. അല്ലെന്നു മനസിലാക്കിയ പാറു താഴെ നോക്കിയപ്പോള്‍ ദാണ്ടെ ഒരു കൊഴി കുഞ്ഞ്. “ഈ ഗെടി എവിടന്നാണു വന്നേ?” എന്നു വിചാരിച്ചു നില്‍കുംപോഴാണു പാറു ആ ഘോര ഗ൪ജനം കേട്ടത്. “അമ്മേ, പാറു പ്രസവിച്ചു. ഓടിവാ!” ശാരങധ൯ കണ്ണും തള്ളി ഒരു നില്പാണു. അവന്റെ അലറ്ച്ച കേട്ടു വന്ന കാ൪ത്തു ചേച്ചി വായും പൊളിച്ചു നില്പായി. “ഭഗവാനേ ഇതെന്തൊരു മറിമായം.”
വാ൪ത്ത കാട്ടു തീ പൊലെ പട൪ന്നു. കുറ്റുമുക്കു പഞ്ചായ്ത്തിന്റെ അതിരുകളും കടന്നു, ത്രിശ്ശിവപേരൂ൪ ജില്ലയും കടന്നു, കൊച്ചു കേരളവും കടന്നു അങ്ങു ദില്ലി വരെ എത്തി. ന്യൂസ് ചാനലുകള്‍ ലൈവ് കവറേജിനായി കാത്തു നിന്നു. അയല്‍വക്കത്തുള്ള സുന്ദരികളെല്ലാം ടിവി-യില്‍ വരുകയും, കെട്ടി പൊവുകയും ചെയ്തു. കൊഴിയെ രഷ്ട്ര-നിധി ആക്കണം എന്ന SMS കൊണ്ടു മാത്രം ഒരു ടെലിഫൊണ്‍ കമ്പനി 100% ലാഭം കൊയ്തു. ബുദ്ധിജീവികളും, ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും, പൌരപ്രമുഖരും, സിനിമാനടികളും ടിവിയില്‍ വാദ-പ്രതിവദം നടത്തി. “അമ്മേ പാറു“ എന്ന ഭക്തി ചിത്രം റെക്കോറ്ടു കളക്ഷണ്‍ ഉണ്ടാക്കി.
വലത൯മാ൪ കൊഴിയെ പുതിയൊരു ദൈവത്തിന്റെ അവതാരം എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചു. അതു കേട്ടു പാവം ജനം ക്യൂ നിന്നു പ്രാ൪ത്തിച്ചു. ക്യൂ ഇനത്തില്‍ താമരാക്ഷ൯ ചെട്ട൯ കോടികള്‍ ഉണ്ടാക്കി. കൊഴി കാട്ടം പ്രാ‍സാദമാക്കിയ വകയില്‍ വേറയും. ശാരങധ൯ മുഖ്യ പൂജാരിയായി വാഴിക്കപ്പെട്ടു.
ചില൪ തമിള്‍നാട്ടില്‍ അംബലങ്ങള്‍ പണിതു കൊഴി ദൈവങ്ങളെ പ്രതിഷ്ടിച്ചു, കോടികളുണ്ടാക്കി. നാടു ഭരിക്കുന്ന സ൪കാ൪ ഒരു തിരുവനന്തപുരം-കുറ്റുമുക്ക് 6-ലേ൯ സ്പീട് വേ നി൪മ്മിക്കുമെന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചു. കുറ്റുമുക്ക് ഇന്റെ൪നാഷണല്‍ എയ്൪പോ൪ട്ടിനു വേണ്ടി ഉണ്ടായ ഘോര സമരത്തില്‍ നാലു രക്ത സാക്ഷികളുണ്ടായി.
ബുദ്ധിജീവികളും, ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും ഇതൊരു മ്യൂടേഷണ്‍-ആണു എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇതു മനുഷ്യനിലേക്കു പട൪ന്നാല്‍ മനുഷ്യ സ്ത്രീകള്‍ മുട്ടയിടുമെന്നും പ്രസ്താവിച്ചു। സ്ത്രീ വിമോചന സംഘടനകള്‍ ഇത് സ്ത്രീ പീഢനം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുകയും, താമരാക്ഷ൯ ചെട്ടനെയും, ശാരങധനെയും അറസ്റ്റു ചെയ്യണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ടു സെക്രടേറിയേറ്റു മാ൪ച്ചും നടത്തി. ചുവന്ന ഉടുപ്പിട്ട സഖാകള്‍ കൊഴി അമേരിക്ക൯ കുത്തകകളുടെ കുതന്ത്രമാണു എന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാനില്‍ താലിബാ൯ പാറുവിന്റെ തലക്കു വില വച്ചു. ചൈനയില്‍ പാറുവിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക്കു പ്രതിമകള്‍ ഫാസ്റ്റ് മൂവിങ്ങായി. പത്തു ഫാക്റ്ററികള്‍ പണിതിട്ടും തികയതെയായി. ഒരു പുതിയ വിപ്ലവം ഭയന്നിട്ടാകണം, മൂരാച്ചി സ൪ക്കാ൪ സി.ബി.ഐ അന്വെഷണം ഉത്തരവിട്ടു.
ഇത്തൊന്നും അറിയാതെ പാറു തന്റെ കുഞിനേയും കൊണ്ടു കൂട്ടില്‍ കഴിഞ്ഞു. സമയത്തിനു മുടക്കമില്ലാതെ അരിയും, പഴങ്ങളും, പാലും കിട്ടികൊണ്ടിരുന്നു. നൊണ്‍-വെജ് കിട്ടാത്തതില്‍ ലേശം വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു വെങ്കിലും, കാര്യമാക്കിയില്ല. കാത്തു കാത്തു നിന്നപ്പൊള്‍ ദൈവം തന്ന നിധി അല്ലേ?
അങ്ങിനെ നാട്ടിലാകെ കലാപം പടര്‍ന്നു. കാലത്തു പാടത്തു പോയ 5 താറവുകളെ അക്രമികള്‍കൊന്നു. വയനാട്ടില്‍ കലാപം രൂക്ഷമായ പോള്‍ പോലീസുകാ൪ ആകശത്തേക്കു വെടിവക്കുകയും, 15പേരു മരിക്കുകയും ചെയ്തു. മുഖ്യമന്ത്രി ജുഡീഷ്യല്‍എന്‍ക്ക്വയറി നടത്തുമെന്നു പറഞ്ഞു. അങ്ങിനെ നാട്ടിലാകെ ജഗ-പൊഗയായി. അവസാനം, ഗതി കെട്ട സറ്ക്കാര്‍ പാറുവിനെ അറസ്റ്റുചെയ്തു ജയിലിലടച്ചു.
അതിനിടയ്ക്കു ബൊള്ളിവുഡിലെ സൂപ്പ൪ സ്റ്റാറും, സ്റ്റാറ്ണിയും ഒളിചൊടിയത്തിനാല്‍ ടിവി ചാനലുകളില്‍ പാറു അപ്രത്യക്ഷയായി. ലൊകം പാറുവിനെ മറന്നു. പാറുവിന്റെ ചക്കര മുത്തിനെ ശാരങധ൯ ഒരു നാള്‍ തന്ന്ദൂരിയാക്കി.
പാറുവോ? ജയില്‍ജീവിതം കഴിഞ്ഞു നാട്ടിലെത്തിയ പാറു, തന്റെ ഏക സന്താനത്തിന്റെ മരണം താങ്ങാനാകാതെ, വാവിട്ടു കരഞ്ഞു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി അവള്‍ വീണ്ടും മുട്ടയിട്ടു തുടങ്ങി. ഇട്ട മുട്ട എന്തായി എന്നും അവള്‍ നോക്കിയില്ല. പണ്ടു മൊഹ൯ലാലു പറഞ്ഞ പോലെ, പാറു ചെയ്യുന്നതെല്ലാം യാന്ത്രികമായിരുന്നു.
കാലം കുറെ കഴിഞ്ഞു. പാറു ഇന്നും മുട്ട ഇടുന്നുണ്ട്. ലൊകം ഇരുണ്ടു തന്നെ ഇരിക്കുന്നു. മുട്ട പഴയ പോലെ വെളുത്തും.
സൂര്യോദയം പൊലെ, പൈലി മാഷു സ്കൂളില്‍ പൊകുന്നതു പൊലെ (ആ കഥ പിന്നെ പറയാം), എന്നും പാറു മുട്ട ഇട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു. മുതലാളിയുടെ മക൯ ശാരങധ൯ അതു പുഴുങ്ങിയും, ഒമ്ലെറ്റാക്കിയും, പച്ചക്കും തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. പാവം പാറു. ഒരു കുഞ്ഞി കാലു കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം അവളെ കാടാക്ഷിച്ചില്ല. ഒരു സിങ്കിള്‍ മത൪ ആകണം എന്നു അവളും ആഗ്രഹിച്ചു കാണില്ലേ?
അങ്ങിനെ ഇരിക്കെ ഒരു ദിവസം മുട്ട ഇടാ൯ ഇരുന്ന പാറുവിന് ഒരു വൈക്ലഭ്യം. മുക്കിയിട്ടും മുക്കിയിട്ടും മുട്ട വരുന്നില്ല. കണ്‍കണ്ട ദൈവങ്ങളെ വിളിച്ചിട്ടും, നൊ സക്സസ്. സ്ഥലം മാറി നോക്കി. വശം മാറി നോക്കി. തഥൈവ. മെനൊപോസിനുള്ള പ്രായവും ആയിട്ടില്ല. മുട്ട ഇടാത്ത കൊഴി എന്നു നാട്ടുകാരു വിളിച്ചു തുടങ്ങിയാലുള്ള അവസ്ഥ ആലോച്ചിക്കാനേ വയ്യ. ഹവൂ. ഗതികെട്ട പാറു വീടിന്റെ മുന്നിലെ തുളസി തറയുടെ മുകളിലിരുന്നു, തെക്കൊട്ടു ചാത്തനെ ഭജിക്കാ൯ തുടങ്ങി.
ഭജന മുറുകിയപോള്‍ പെട്ടന്ന് അടിവയറ്റിലൊരു വേദന. ആരൊ വയറ്റില്‍ കൈകാലിട്ടടിക്കുന്ന പോലെ. വേദനയുടെ മൂറ്ദ്ധ്ന്യാവസ്ഥയില്‍ പാറുവിന്റെ ബോദ്ധം മറഞ്ഞു. ഒ൪മ്മ തെളിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആരോ മുഖത്തു ഉമ്മ വയ്ക്കുന്നതു പോലെ. ചാരിത്ര്യം കവരാ൯ വന്ന വല്ല അലവലാതി പൂവനാണോ എന്നാണു ആദ്യം നോക്കിയ്ത്. അല്ലെന്നു മനസിലാക്കിയ പാറു താഴെ നോക്കിയപ്പോള്‍ ദാണ്ടെ ഒരു കൊഴി കുഞ്ഞ്. “ഈ ഗെടി എവിടന്നാണു വന്നേ?” എന്നു വിചാരിച്ചു നില്‍കുംപോഴാണു പാറു ആ ഘോര ഗ൪ജനം കേട്ടത്. “അമ്മേ, പാറു പ്രസവിച്ചു. ഓടിവാ!” ശാരങധ൯ കണ്ണും തള്ളി ഒരു നില്പാണു. അവന്റെ അലറ്ച്ച കേട്ടു വന്ന കാ൪ത്തു ചേച്ചി വായും പൊളിച്ചു നില്പായി. “ഭഗവാനേ ഇതെന്തൊരു മറിമായം.”
വാ൪ത്ത കാട്ടു തീ പൊലെ പട൪ന്നു. കുറ്റുമുക്കു പഞ്ചായ്ത്തിന്റെ അതിരുകളും കടന്നു, ത്രിശ്ശിവപേരൂ൪ ജില്ലയും കടന്നു, കൊച്ചു കേരളവും കടന്നു അങ്ങു ദില്ലി വരെ എത്തി. ന്യൂസ് ചാനലുകള്‍ ലൈവ് കവറേജിനായി കാത്തു നിന്നു. അയല്‍വക്കത്തുള്ള സുന്ദരികളെല്ലാം ടിവി-യില്‍ വരുകയും, കെട്ടി പൊവുകയും ചെയ്തു. കൊഴിയെ രഷ്ട്ര-നിധി ആക്കണം എന്ന SMS കൊണ്ടു മാത്രം ഒരു ടെലിഫൊണ്‍ കമ്പനി 100% ലാഭം കൊയ്തു. ബുദ്ധിജീവികളും, ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും, പൌരപ്രമുഖരും, സിനിമാനടികളും ടിവിയില്‍ വാദ-പ്രതിവദം നടത്തി. “അമ്മേ പാറു“ എന്ന ഭക്തി ചിത്രം റെക്കോറ്ടു കളക്ഷണ്‍ ഉണ്ടാക്കി.
വലത൯മാ൪ കൊഴിയെ പുതിയൊരു ദൈവത്തിന്റെ അവതാരം എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചു. അതു കേട്ടു പാവം ജനം ക്യൂ നിന്നു പ്രാ൪ത്തിച്ചു. ക്യൂ ഇനത്തില്‍ താമരാക്ഷ൯ ചെട്ട൯ കോടികള്‍ ഉണ്ടാക്കി. കൊഴി കാട്ടം പ്രാ‍സാദമാക്കിയ വകയില്‍ വേറയും. ശാരങധ൯ മുഖ്യ പൂജാരിയായി വാഴിക്കപ്പെട്ടു.
ചില൪ തമിള്‍നാട്ടില്‍ അംബലങ്ങള്‍ പണിതു കൊഴി ദൈവങ്ങളെ പ്രതിഷ്ടിച്ചു, കോടികളുണ്ടാക്കി. നാടു ഭരിക്കുന്ന സ൪കാ൪ ഒരു തിരുവനന്തപുരം-കുറ്റുമുക്ക് 6-ലേ൯ സ്പീട് വേ നി൪മ്മിക്കുമെന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചു. കുറ്റുമുക്ക് ഇന്റെ൪നാഷണല്‍ എയ്൪പോ൪ട്ടിനു വേണ്ടി ഉണ്ടായ ഘോര സമരത്തില്‍ നാലു രക്ത സാക്ഷികളുണ്ടായി.
ബുദ്ധിജീവികളും, ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും ഇതൊരു മ്യൂടേഷണ്‍-ആണു എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇതു മനുഷ്യനിലേക്കു പട൪ന്നാല്‍ മനുഷ്യ സ്ത്രീകള്‍ മുട്ടയിടുമെന്നും പ്രസ്താവിച്ചു। സ്ത്രീ വിമോചന സംഘടനകള്‍ ഇത് സ്ത്രീ പീഢനം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുകയും, താമരാക്ഷ൯ ചെട്ടനെയും, ശാരങധനെയും അറസ്റ്റു ചെയ്യണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ടു സെക്രടേറിയേറ്റു മാ൪ച്ചും നടത്തി. ചുവന്ന ഉടുപ്പിട്ട സഖാകള്‍ കൊഴി അമേരിക്ക൯ കുത്തകകളുടെ കുതന്ത്രമാണു എന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാനില്‍ താലിബാ൯ പാറുവിന്റെ തലക്കു വില വച്ചു. ചൈനയില്‍ പാറുവിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക്കു പ്രതിമകള്‍ ഫാസ്റ്റ് മൂവിങ്ങായി. പത്തു ഫാക്റ്ററികള്‍ പണിതിട്ടും തികയതെയായി. ഒരു പുതിയ വിപ്ലവം ഭയന്നിട്ടാകണം, മൂരാച്ചി സ൪ക്കാ൪ സി.ബി.ഐ അന്വെഷണം ഉത്തരവിട്ടു.
ഇത്തൊന്നും അറിയാതെ പാറു തന്റെ കുഞിനേയും കൊണ്ടു കൂട്ടില്‍ കഴിഞ്ഞു. സമയത്തിനു മുടക്കമില്ലാതെ അരിയും, പഴങ്ങളും, പാലും കിട്ടികൊണ്ടിരുന്നു. നൊണ്‍-വെജ് കിട്ടാത്തതില്‍ ലേശം വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു വെങ്കിലും, കാര്യമാക്കിയില്ല. കാത്തു കാത്തു നിന്നപ്പൊള്‍ ദൈവം തന്ന നിധി അല്ലേ?
അങ്ങിനെ നാട്ടിലാകെ കലാപം പടര്‍ന്നു. കാലത്തു പാടത്തു പോയ 5 താറവുകളെ അക്രമികള്‍കൊന്നു. വയനാട്ടില്‍ കലാപം രൂക്ഷമായ പോള്‍ പോലീസുകാ൪ ആകശത്തേക്കു വെടിവക്കുകയും, 15പേരു മരിക്കുകയും ചെയ്തു. മുഖ്യമന്ത്രി ജുഡീഷ്യല്‍എന്‍ക്ക്വയറി നടത്തുമെന്നു പറഞ്ഞു. അങ്ങിനെ നാട്ടിലാകെ ജഗ-പൊഗയായി. അവസാനം, ഗതി കെട്ട സറ്ക്കാര്‍ പാറുവിനെ അറസ്റ്റുചെയ്തു ജയിലിലടച്ചു.
അതിനിടയ്ക്കു ബൊള്ളിവുഡിലെ സൂപ്പ൪ സ്റ്റാറും, സ്റ്റാറ്ണിയും ഒളിചൊടിയത്തിനാല്‍ ടിവി ചാനലുകളില്‍ പാറു അപ്രത്യക്ഷയായി. ലൊകം പാറുവിനെ മറന്നു. പാറുവിന്റെ ചക്കര മുത്തിനെ ശാരങധ൯ ഒരു നാള്‍ തന്ന്ദൂരിയാക്കി.
പാറുവോ? ജയില്‍ജീവിതം കഴിഞ്ഞു നാട്ടിലെത്തിയ പാറു, തന്റെ ഏക സന്താനത്തിന്റെ മരണം താങ്ങാനാകാതെ, വാവിട്ടു കരഞ്ഞു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി അവള്‍ വീണ്ടും മുട്ടയിട്ടു തുടങ്ങി. ഇട്ട മുട്ട എന്തായി എന്നും അവള്‍ നോക്കിയില്ല. പണ്ടു മൊഹ൯ലാലു പറഞ്ഞ പോലെ, പാറു ചെയ്യുന്നതെല്ലാം യാന്ത്രികമായിരുന്നു.
കാലം കുറെ കഴിഞ്ഞു. പാറു ഇന്നും മുട്ട ഇടുന്നുണ്ട്. ലൊകം ഇരുണ്ടു തന്നെ ഇരിക്കുന്നു. മുട്ട പഴയ പോലെ വെളുത്തും.
Thursday, September 13, 2007
Another granma story
The Monkey & The Elephant
Sitting on the tree top, the monkey saw the herd of elephants having a leisurely lunch. The breeze and the heights made the monkey sleepy. As he drifted of to sleep he had a nice dream.
He was sitting on the top of an elephant and asking the herd to attack a pack of wild dogs. The elephants did what they were asked to do. He became quite happy and awarded them handsomely with nice juicy sugarcane (his mouth watered at the thought of the sugarcane piece he had today morning). He was getting thanked by the elephants for the sugarcane, when the dream broke. He opened the eyes and looked around, and saw the tree being pulled by a couple of elephants.
The outraged monkey came down and stood in front of the leader elephant. He said “hey, you there, how can you disturb my sleep when I am the one who gave you sugar cane?” The elephant was shocked. He blurted “What? oh. How? Wow!”
The leader bowed, and all the other elephants did the same. The monkey now quite pleased declared “Hmm. Good. Believe in me and serve me. I”ll reward you handsomely”
On the way back to their home, a baby elephant asked its mother “so, are you saying this was the great saint that made the human vehicle with sugar cane topple yesterday? Wow!”
Moral of the story: “Even a monkey can become a godman, if he has nice imagination”
He was sitting on the top of an elephant and asking the herd to attack a pack of wild dogs. The elephants did what they were asked to do. He became quite happy and awarded them handsomely with nice juicy sugarcane (his mouth watered at the thought of the sugarcane piece he had today morning). He was getting thanked by the elephants for the sugarcane, when the dream broke. He opened the eyes and looked around, and saw the tree being pulled by a couple of elephants.
The outraged monkey came down and stood in front of the leader elephant. He said “hey, you there, how can you disturb my sleep when I am the one who gave you sugar cane?” The elephant was shocked. He blurted “What? oh. How? Wow!”
The leader bowed, and all the other elephants did the same. The monkey now quite pleased declared “Hmm. Good. Believe in me and serve me. I”ll reward you handsomely”
On the way back to their home, a baby elephant asked its mother “so, are you saying this was the great saint that made the human vehicle with sugar cane topple yesterday? Wow!”
Moral of the story: “Even a monkey can become a godman, if he has nice imagination”
Ganma's story
The Pig & The Fox
The pig was born with a deformity. It was never able to walk alone, let alone terrify anybody. The fox was never able to terrify bigger animals. The only animals which got scared of the fox were the hard working donkeys of the south and the lazy bunnies of the east.
So they decided to form an alliance to rule the world. They gave tall promises, and decided to take a motley crew of hyenas, vultures and some hippos along with. Well, as you thought correctly, they did rule the world.
The only problem so far is that the fox is the smartest. He lent support from outside. He wanted a piece of flesh from everybody’s hunt. Where he was not given his share, he would create the noise and made sure nobody got anything.
Moral of the story: “it's better to be a fox without power, rather than a pig with power”
So they decided to form an alliance to rule the world. They gave tall promises, and decided to take a motley crew of hyenas, vultures and some hippos along with. Well, as you thought correctly, they did rule the world.
The only problem so far is that the fox is the smartest. He lent support from outside. He wanted a piece of flesh from everybody’s hunt. Where he was not given his share, he would create the noise and made sure nobody got anything.
Moral of the story: “it's better to be a fox without power, rather than a pig with power”
For all those auto entusiasts
All those auto geeks who like to see the best action:
http://www.youtube.com/watch?v=WaWoo82zNUA&mode=related&search=
http://www.youtube.com/watch?v=WaWoo82zNUA&mode=related&search=
Money is nothing!
Money is nothing. So goes my motto. In this materialistic world, where people are scrambling for sanity, I am remaining the ONLY sane voice. Wow! that was cool. I never know I have the flair to write like that.
Now, do not ask me stupid questions like why do I have a Google ad on my website. If you think that's for enjoying materialistic thing, you are wrong. How can you accuse me like that? I won't tell you not to click, but that's because you guys are smart to realise that the said thing is for me to achieve the level of higher conscience by reducing materialistic pursuit in other avenues of life and to serve the proletariat.
Happy surfing.
Now, do not ask me stupid questions like why do I have a Google ad on my website. If you think that's for enjoying materialistic thing, you are wrong. How can you accuse me like that? I won't tell you not to click, but that's because you guys are smart to realise that the said thing is for me to achieve the level of higher conscience by reducing materialistic pursuit in other avenues of life and to serve the proletariat.
Happy surfing.
Damn Interesting
There is a nice place for all those curious creatures can have some fun reading articles:
http://www.damninteresting.com/
Happy reading.
http://www.damninteresting.com/
Happy reading.
Another mail forward worth publishing
This is a Mail which I got as a forward:
A MUST READ.......
Dear Editors of HT, TOI, IndianExpress and TheHindu, I got the mailbelow from a friend of mine and following the unwritten code of conduct, Iam forwarding it to my friends but all efforts of people who have beenforwarding this mail would go waste if this mail doesn't reach YOU......
Something to think about..!!
Shame on Indian Media??? Really what a shame...
By the time u guys read this news, the body of Major Manish Pitambare,who was shot dead at Anantnag, would have been cremated with full militaryhonors.
On Tuesday, this news swept across all the news channels 'Sanjay Duttrelieved by court'. 'Sirf Munna not a bhai' '13 saal ka vanvaas khatam' 'although found guilty for possession of armory, Sanjay can breath sigh ofrelief as all the TADA charges against him are withdrawn' Then manypersonalities like Salman Khan said 'He is a good person. We knew he willcome out clean'. Mr Big B said "Dutt's family and our family have relationsfor years he's a good kid. He is like elder brother to Abhishek". His sister Priya Dutt said "we can sleep well tonight. It's a great relief"
In other news, Parliament was mad at Indian team for performing bad; Greg Chappell said something; Shah Rukh Khan replaces Amitabh in KBC andother such stuff. But most of the emphasis was given on Sanjay Dutt's"phoenix like" comeback from the ashes of terrorist charges. Surfing through the channels, one news on BBC startled me. It read "Hisbul Mujahidin's most wanted terrorist 'Sohel Faisal' killed in Anantnag , India. Indian Major leading the operation lost his life in the process. Four others are injured.
It was past midnight , I started visiting the stupid Indian channels,but Sanjay Dutt was still ruling. They were telling how Sanjay pleaded tothe court saying 'I'm the sole bread earner for my family', 'I have adaughter who is studying in US' and so on. Then they showed how Sanjay wasnot wearing his lucky blue shirt while he was hearing the verdict and alsohow he went to every temple and prayed for the last few months. A suspectin Mumbai bomb blasts, convicted under armory act...was being transformedinto a hero.
Sure Sanjay Dutt has a daughter; Sure he did not do any terroristactivity. Possessing an AK47 is considered too elementary in terroristcommunity and also one who possesses an AK47 has a right to possess apistol so that again is not such a big crime; Sure Sanjay Dutt went to allthe temples; Sure he did a lot of Gandhigiri but then........ ...
Major Manish H Pitambare got the information from his sources about theterrorists' whereabouts. Wasting no time he attacked the camp, killedHisbul Mujahidin's supremo and in the process lost his life to the bulletsfired from an AK47. He is survived by a wife and daughter (just like Sanjay Dutt) who's only 18 months old.
Major Manish never said 'I have a daughter' before he took the decisionto attack the terrorists in the darkest of nights. He never thought abouthaving a family and he being the bread earner. No news channel covered thissince they were too busy hyping a former drug addict, a suspect who'slinked to bomb blasts which killed hundreds. Their aim was to show how he defied the TADA charges and they were sosuccessful that his conviction in possession of armory had no meaning. They also concluded that his parents in heaven must be happy and proud ofhim.
Parents of Major Manish are still living and they have to live rest oftheir lives without their beloved son. His daughter won't ever see her daddy again.
The art of forwarding mails
As long as there is E-mail, there is going to be the junk mail forwarding. 99% of the time its pure waste of time. Either its a chain mail, where if you do not forward it to 10 innocent souls, you will die the most horrific death. Well, I am surviving even without forwarding. But, once in a while you get a real nice one. Here is one:
(I do not know who made it and whether it has a copywrite -these days even condom cover comes with a copywrited comment) anyway go on and read:
Thought 1 When we are born, our mothers get the compliments and the flowers. When we are married, our brides get the presents and the publicity. When we die, our widows get the life insurance. What do women want to be liberated from?
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
Thought 2 The average man's life consists of : Twenty years of having his mother ask him where he is going, Forty years of having his wife ask the same question; and at the end, the mourners wondering too.
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
Thought 3 A Man was walking down a street when he heard a voice from behind, "If you take one more step, a brick will fall down on your head and x-x-/ you." The man stopped and a big brick fell right in front of him. The man was astonished. He went on, and after a while he was going to cross the road. Once again the voice shouted, "Stop! Stand still! If you take one more step a car will run over you, and you will die." The man did as he was instructed, just as a car came careening around the corner, barely missing him. The man asked. "Who are you?" "I am your guardian angel," the voice answered. "Oh, yeah?" the man asked "And where the hell were you when I got married?"
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
This is the best!!! Thought 4 Everyone in the wedding ceremony was watching the radiant bride as her father escorted her down the aisle to give away to the groom. They reached the altar and the waiting groom; the bride kissed her father and placed some thing in his hand. Everyone in the room was wondering what was given to the father by the bride. The father could feel the suspense in the air and all eyes were on him to divulge the secret and say something. So he announced "Ladies and Gentlemen today is the luckiest day of my life." Then he raised his hands with what his daughter gave him and continued, "My daughter finally, finally returned my credit card to me." The whole audience including priest started laughing.... ...... but not the poor groom!
Have a happy forwarding...
(I do not know who made it and whether it has a copywrite -these days even condom cover comes with a copywrited comment) anyway go on and read:
Thought 1 When we are born, our mothers get the compliments and the flowers. When we are married, our brides get the presents and the publicity. When we die, our widows get the life insurance. What do women want to be liberated from?
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
Thought 2 The average man's life consists of : Twenty years of having his mother ask him where he is going, Forty years of having his wife ask the same question; and at the end, the mourners wondering too.
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
Thought 3 A Man was walking down a street when he heard a voice from behind, "If you take one more step, a brick will fall down on your head and x-x-/ you." The man stopped and a big brick fell right in front of him. The man was astonished. He went on, and after a while he was going to cross the road. Once again the voice shouted, "Stop! Stand still! If you take one more step a car will run over you, and you will die." The man did as he was instructed, just as a car came careening around the corner, barely missing him. The man asked. "Who are you?" "I am your guardian angel," the voice answered. "Oh, yeah?" the man asked "And where the hell were you when I got married?"
------------ --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -----
This is the best!!! Thought 4 Everyone in the wedding ceremony was watching the radiant bride as her father escorted her down the aisle to give away to the groom. They reached the altar and the waiting groom; the bride kissed her father and placed some thing in his hand. Everyone in the room was wondering what was given to the father by the bride. The father could feel the suspense in the air and all eyes were on him to divulge the secret and say something. So he announced "Ladies and Gentlemen today is the luckiest day of my life." Then he raised his hands with what his daughter gave him and continued, "My daughter finally, finally returned my credit card to me." The whole audience including priest started laughing.... ...... but not the poor groom!
Have a happy forwarding...
First day, first show
So, here I am. In the wide wide web (or is it called something else?). Thought, is difficult to come by, when you are trying to write something worthwhile. Why did I get a blog space in the first place? To be sarcastic, of course. In between want to add snippets of the nostalgic past.
Subscribe to:
Posts (Atom)